FOMGET’in genç defans oyuncusunun bir numaralı gayesi A Ulusal Ekip. Futbol mesleği önüne çıkan manileri adeta yıkarak aşmakla geçen genç oyuncu, bu maksadına ulaşmak için yaz tatillerinde bile çok çalıştığını söylüyor, dürüstlüğü ve güçlü karakteriyle efsane boksör Muhammet Ali’yi kendisine örnek alıyor.
Röportaj: TamSaha / Rasim Artagan
29 Ağustos 2003 tarihinde Ankara’da doğdun. Öncelikle aileni tanıyabilir miyiz?
Annem, babamla birlikte yaşıyorum. Dört kardeşiz. Annem konut hanımı, babam bir araba servisinde çalışıyor. İki ablam evli. Birisi özel bir yemek şirketinde müdür, başkası ise mesken hanımı. Abim de futbol oynuyor. Zati futbola olan ilgim de ağabeyimden geliyor.
Nerede oynuyor?
Ankara DSİ’de oynuyor. 1998 doğumlu. Daha evvel Gençlerbirliği’nde oynuyordu. Lakin oradayken bir sakatlık geçirdi ve çapraz bağlarını kopardı. Artık yeni yeni toparlanıyor. Kendisini geliştirmek için Ankara DSİ’ye geçti.
Futboldan evvel Ankara’da nasıl bir çocukluğun vardı?
Çocukluğum hiperaktif geçti. Daima ağabeyimle dışarda olurdum. Birlikte futbol oynardık. Aslında hayatım büsbütün futboldan ibaretti. Mahallede futbol oynayan tek kız bendim. Hepsini çalıma diziyordum. Ağabeyimle daima kol kolaydım. O denli devam ettim.
Ailende abinden öteki sportmen var mı?
Ablalarım da küçükken spor yapmış. Birisi kickboks, başkası ise tekvando yapmış. Fakat yarıda bırakmışlar. Ailemin hepsinin fiziği ince ve spora yatkın. Bence esnekliğimiz ve sportmenliğimiz buradan geliyor.
Eğitimini sorayım…
Liseyi bitirdim, BESYO için hazırlık yapıyorum. Bu seneyi futbola odaklanmak için boş bırakmak istedim. Şu an üniversite imtihanına hazırlanıyorum.
Futbol yeteneğini abin keşfetmiş diyebilir miyiz? Seni bir kulüpten içeri kim soktu?
Okulda da top oynuyordum. Bir vücut eğitimi dersinde hocalarımla oynadım. Hocalarım çok güzel oynadığımı görünce Ankara’da FOMGED’in o dönemki antrenörünü çağırıp beni izlemesini istediler. Baki Çiftçi beni izlemeye geldi ve “Tamam, bu hafta sonu kulübe gelmeni istiyorum” dedi. Bunun için babamdan müsaade almalıydım. Bana birinci başta, “Gitmene gerek yok” dedi. Lakin bir-iki gün boyunca çok üzgün olduğumu görünce, “Hazırlan, eşofman grubunu giy, seni bir yere götüreceğim” dedi. Ben de hazırlandım ve babam beni Baki Hocamın yanına götürdü.
Yani baban, Baki Hocayla bağlantıya geçmiş.
Evet. Konuşmuşlar ve beni götürdü. Bu formda 2014’te FOMGED’de futbola başladım. FOMGED çok esaslı bir bayan futbol takımı…
Orada nasıl bir altyapı eğitimi aldın?
Birinci başta gittiğimde esasen altyapı vardı. Birinci futbola başlayanlar ayak içi pasla başlar ya… Ben de o formda başladım. Benim yaşımda iki-üç çocuk daha vardı. Onlarla birlikte çok uygun oynuyorduk. Hocamız bize, “Gelecekte bu kadronun iskeleti siz olacaksınız” dedi. Bize ekstra yüklenmeye ve futbol manasında daha fazla şey öğretmeye başladı. Daima çalışıyorduk. Kısa bir müddet içinde A kadroyla egzersizlere çıkmaya başladık. Sabah küçüklerle egzersiz yapıyor, akşam A kadroyla antrenmana çıkıyorduk. Sonra bizi TFF’nin düzenlediği Ülker kamplarına gönderdi. Bu halde Ulusal Kadro hayatım da başladı diyebilirim.
Ulusal Kadro’ya birinci ne vakit girdin ve seni kim çağırdı?
2015-2016’da Ülker kampı vardı. Tuğçe Mercan Hocam çağırmıştı beni. O kampa katıldım. Orada idmanlar yapıyor, turnuva maçları oynuyorduk. Orada kendimi gösterince seçkin kampa seçildim. Oradan çıkanlar U15 Ulusal Kadrosu’na gidecekti. O kampta hastalandım ve bir müddet futbola devam edemedim. Bir sene orta vermek zorunda kaldım. Sonrasında tekrar başladım ve giderek tempomu artırdım. O vakitten beri de devam ediyorum. U17’ye geldim fakat o sene de sakatlandım. Bağlarım yırtıldı. Yeniden pes etmedim. 2003-2004 doğumlular takımına çağrıldım. Orada da devam ettim. Bir sene oynadım ancak bu sefer de ortaya Covid-19 girdi. Pandemi periyodunda de ağabeyimle birlikte kendi başımıza antrenman yaptık.
Abin talihin olmuş aslında…
Evet mutlaka. Abim bana çok takviye olur. Abim de ailemin başka fertleri de benden hiçbir vakit dayanaklarını esirgemezler. Her vakit arkamdalar.
Sonrası nasıl devam etti? FOMGED’de mühlet almaya başladın mı?
Evet. Ligde birinci A gruba çıktığımda yedek başlamıştım. Kolay maçlarda oyuna giriyordum. Sonra yavaş yavaş ekibe adapte olmaya başladım. Adana İdmanyurdu maçımız vardı. Son 20 dakika oynadım. Âlâ de performans gösterdim. O maçtan sonra birinci 11 oynamaya başladım. Daha sonrasında tekrar sakatlandım ve dönemi kapattım. Sonra tekrar toparladım ve birinci 11’de oynamaya başladım. Şu an FOMGED’le ligde devam ediyorum.
Sen aslında U19 Bayan Ulusal Ekibimizin şanslı ve kendi ekibinde daima müddet alan oyuncularındansın.
Evet kesinlikle… Ligde daima oynayan bir oyuncuyum. Bu dönem aslında grubumuz çok âlâ. Pas yapabiliyoruz. Seçkin paslar yapabiliyoruz. Ancak sonuçta biraz sorun çekiyoruz. Ligde yerimiz istediğimiz düzeyde değil. Fakat dönemin ikinci yarısında daha güzel olduğumuzu söyleyebilirim.
Ulusal Ekip’te oynamak nasıl bir his?
Bu sene U19’daki son senem. Artık A Ulusal Ekip düzeyine çıkmam gerekiyor. Birinci resmi maçıma çıktığımda tanım edilemez hisler yaşadım. Ortama bakıyorum. Arkadaşlarımla yan yana dizilmişim. Sağ elimiz kalbimizde… İstiklal Marşımızı okuyoruz. O sırada bunu başardığımı hissetmişim. Beni çok heyecanlandırıyor. Akranlarıma ve benden küçük kızlarımıza tavsiyem burası çok öteki bir seviye… Çok çalışsınlar. Buraya gelebilmek için kendilerini zorlasınlar. Nitekim her şey çok hoş.
A Ulusal Kadro’yla ilgili niyetlerin neler?
U15’ten beridir amacım, hayalim A Ulusal Takım… Daima bunu söyledim. Arkadaşlarım yazın tatil yapıyorken ben yazın da bu amaca ulaşabilmek için çalışıyorum. Hayatımdaki tek hedeflediğim nokta A Ulusal Kadro. Bu gaye için nefes almadan çalışıyorum.
Kendine örnek aldığın sportmenler kimler?
Karakter olarak Muhammed Ali’yi örnek alıyorum.
Senin yaşın Muhammed Ali’ye çok yetmiyor ve bu karşılığınla beni hakikaten şaşırttın… Nasıl başladı bu ilgi?
Muhammet Ali çok dürüst bir insandı. Çok güçlü bir karakteri vardı. Öldüğü vakit her yerde onunla ilgili haber vardı ve benim ilgimi çok çekmişti. Kelamlarını okudum, yaptıklarına baktım. İşinde çok başarılıydı. Her vakit onun üzere olmaya çalıştım. Her vakit dürüst olmaya çalıştım.
Seninle bir arada futbola başlayan lakin futbolcu olamayan çok arkadaşın var. Sen bunu başardın. Neleri farklı yaptın da futbolcu olabildin?
Her vakit çok çalıştım. Arkadaşlarım tatil yaparken daima çalıştım. Baki Hocam, “İdman bitti” dediği vakit ben, “Hocam uzun topum eksik. Biraz daha çalışalım” diyordum. Ekstra çalışmaktan hiç vazgeçmedim. Daima eksiklerimi görerek ilerledim. Öteki arkadaşlarım bunu yapmadı ve gezmeyi tercih etti.
Meslek maksadına gelelim. Çok gençsin ve kendine nasıl bir meslek planı yaptın?
Benim şu an birinci gayem A Ulusal Ekip takımında yer almak. Sonra ligdeki en yeterli grupta oynamak ve akabinde da yurt dışına çıkmak istiyorum.
Kendine yakın gördüğün ülke hangisi?
ABD’ye gitmeyi çok istiyorum.
Ortamızda bunu başaranlar var.
Evet, var. Ben de onlar üzere başarmak istiyorum. Birtakım arkadaşlarımı davet etmişler. Ancak bunlar için çalışmaları lâzım. Neden ben de yapamayayım? Maksadım oralar. Çok istiyorum. Bunun için yabancı lisan öğrenmem gerekiyor. Maalesef şu an yabancı dilim yok. Aslında bu sene çok yabancı oyuncumuz var. Onlarla daha fazla irtibat kurabilirim. Pratikle kendimi geliştirebilirim. Profesyonel bir eğitim de almak istiyorum.
Bugün babanla oturup konuştuğun vakit aranızdaki diyalog nasıl oluyor?
Babam futbol izlemeyi çok sever. Bizim hiçbir maçımızı kaçırmaz. Abim de öyle… O da daima futbolun içinde. Birden fazla vakit antrenmanların nasıl geçtiğini, kampların nasıl olduğunu, rakiplerin durumunu konuşuyoruz. Maçı izlediysek tahlil yapıyoruz. Hepimiz toplanıyoruz ve bir arada TV’den maç izliyoruz. Sohbetimizin geneli futbol oluyor.
Konutundan hiç ayrılmamış bir oyuncusun. Transfer olduğun vakit ailenden ayrılma fikrine kendini hazırladın mı?
Bunu çok düşünüyorum. Bu sene meskenden daha fazla uzaklaştım. Daima kamplara ve deplasmanlara gittim. Gitgide de ailemi daha çok özlediğimi fark ettim. Lakin aile hasretini bir kenara bırakıp işime odaklanmam gerekiyor. Kendimi buna hazırlıyorum. Bir yere gidersem babam benim yanıma gelir zaten…
Gelemeyeceği yer olursa; yurt dışına transfer olursan?
Evet, bu ihtimal de var. O denli olursa bilmiyorum. Kendimi hazırlıyorum bu duruma. Ailem bana her vakit takviye olur. Bana o hasreti fazla hissettirmezler. Ardımda dururlar. Ben de bu olgunlukta olduğumu düşünüyorum.
Annenle futbol konusunda neler konuşuyorsun?
Annemle konuşmalarım genelde sakatlanmalarım üzerine oluyor. Daha dikkatli oynamamı, kendimi müdafaamı söylüyor. Maçlarıma gelip izlediğinde, “Yere düştüğünde çok üzülüyorum” diyor. O yüzden çok izlemek istemiyor maçlarımı (gülüyor). “Şunu yaparsan sakatlanmazsın. Bunları iç, sana âlâ gelir” diyor. Bana çok düzgün bakıyor sağ olsun. Beni daima destekliyor.
Ülkemizin dört bir yanında bu röportajı okuyacak ve futbola ilgi duyan küçük kız çocuklarına ne söylemek istersin?
Aslında söylemek istediğim şey, asla pes etmesinler. Zira pes ederlerse maksatlarına ulaşamazlar. Ayrıyeten çok çalışsınlar. Çalışmak işin püf noktası. Asla, “Bugün çok yoruldum, dinleneyim” demesinler. “Bugün işimi bitirdikten sonra dinlenirim” desinler. Koşsunlar ve karşılarına çıkan pürüzü kesinlikle aşsınlar. Bunları söyleyebilirim.
Hobilerin ve fobilerin neler?
Arkadaşlarımla oturup kahve içmeyi, sohbet etmeyi çok severim. Fobim ise su… Geçen sene boğuluyordum. O yüzden korkuyorum. Daima çalıştığım için yüzmeye vaktim olmadı. Arkadaşlarım yüzmeye giderken ben egzersiz yaptım.
Kendinde eksik gördüğün ve geliştirmek istediğin taraflar var mı?
Çok sonlu bir beşerim. Maçlar da dâhil. Agresif ve gerginim. Bu da bana ziyan veriyor. Bunu törpülemek istiyorum. Fizik olarak omuzlarım ve belimi güçlendirmem gerekiyor.
Bunun için neler yapıyorsun?
Ulusal Kadrolar bize MacFit sponsorluğu verdi. Bir sene boyunca spor salonlarını kullanabiliriz. Lakin şöyle bir meselemiz var ki, ligimiz çok sıkışık. Vakit bulamıyoruz. Benim antrenmanlarım günün tam ortasında. Meskenim de her yere uzak. O yüzden gidemiyorum. Egzersize bile gitmek için iki saat evvel konuttan çıkıyorum. Bütün yazı beden geliştirmeye ayırabilirim.